Laurel Halo – Dust (Hyperdub)
Na een blitzbezoek bij Honest Jon’s swingt Laurel Halo opnieuw bij het Londense Hyperdub. Het is een langzame, voornamelijk op vocalen gebaseerde swing. Een beetje zoals ze eerder deed op het debuut ‘Quarantine’. Alsof er voorwaarden aan haar terugkeer gekoppeld waren. ‘Jij zal terug zingen’. Of misschien wilde zij gewoon terug naar de essentie van haar klanken na enkele jaren als een outsider op de dansvloer te bewegen. Toch blijft ze zoals steeds buiten de lijnen kleuren. Net dat maakt Laurel Halo zo leuk. Nauwelijks voorspelbaar en steeds weer net dat tikje. Detroit stroomt door haar bloed en daar kan geen enkel dagelijks Berlijns’ verblijf tegenop. Eigenzinnig en nauwelijks buigend voor de eenvoud van de hedendaagse apocalyps of hedonistische val. De ritmes zijn nauwelijks vatbaar, de stem dwarrelt langsheen rakelings opdoemende melodieën en vangen soms een melodieuze toon. Alles onder een dikke laag stof, op oude audiotapes. Wollig en warm. ‘Jelly’ klinkt als een wobbelende oude en fout bewaarde jazzplaat. Alles op ‘Dust’ lijkt uit een ver verleden te zijn opgedoken. Alle klanken klinken heerlijk ouderwets. Ritmes worden geplukt van bossa nova-partituren en doorleefde blues-platen. Een saxofoon her en der. Korte interludes. Laurel Halo sprint met ‘Dust’ een onbekende richting in. Een waarin ze experimenteert met samples en oude geluiden. Waarin ze een sfeer van decennia geleden wilt herontdekken, zonder echt te klinken als platen van weleer. ‘Dust’ moet je beluisteren en doorgronden. Een plaat die aandacht vergt. Je uitdaagt want je hebt te weinig minuten vrij. Kruip diep in ‘Syzgy’ of ‘Do U Ever Happen’. Bevrijd je van wat je dacht te kennen of te verwachten. Luister steeds opnieuw en opnieuw. Langzaam waait het stof van ‘Dust’.
