Net na de zomer van 2019 verscheen ‘For You And I’, het indrukwekkende debuut waar Loraine James beenharde beats in gedeconstrueerde chaos stuurde. Invloeden uit drill en grime sijpelden door. Voor ‘Reflection’ laat James grime achter zich en duwt ze zichzelf in een meer melodieuze richting jonglerend tussen drill en R’nB. Resulterend in een minder tegendraads geluid. Wat ook al te horen was op het eind 2020 verschenen ep ‘Nothing’. Het kleinood deed haar wennen aan samenwerken met vocalisten. Een oefening die ze verder uitwerkt op ‘Reflection’, met ‘Let’s Go’ en ‘Simple Stuff’ als een van de weinige tracks die nog knipogen naar haar debuut. ‘Built To Last’ opent ze. Boordevol ijver wierp ze zich op ‘Reflection’ en zoals de titel suggereert, neemt James een ietwat introspectieve blik die ze vermengt met een turbulente zelfzekerheid, omfloerst in empathie. Die zelfzekerheid voelt ze niet altijd, zoals ze zingt op ’Self Doubt (Leaving The Club Early)’. Diepe UK bass-bassen, een gefluister dat enkel als refrein even naar de voorgrond dringt, bleeps en een timide aanwezigheid. De titeltrack verschuilt zich achter eenzelfde aanpak. In een stoer genre toont James zich openlijk oprecht en bloot. Feeëriek met Baths op ‘On The Lake Outside’ terwijl de bassen drillen. Loraine James is een muzikale dwarsligger. Haar favoriete tijdverdrijf: tegendraadse ritmes en bassen creëren, ook al werpt ze hier af en toe een zoetgevooisde zanglijn tegenaan (‘Running Like That, Feat. Eden Samara’). ‘Reflection’ is minder direct dan haar debuut. Het geniale heeft James verstopt voor de oppervlakkige luisteraar. ‘We’re Building Something New’ zou in de hitparade kunnen, maar het is de vraag of James daar naar toe wil. Wat dan ook, ‘Reflection’ is misschien niet de verwachte logische opvolger op haar debuut, maar 2020 heeft dan ook alles overhoop gegooid.

Laurel Halo – Dust (Hyperdub)

Na een blitzbezoek bij Honest Jon’s swingt Laurel Halo opnieuw bij het Londense Hyperdub. Het is een langzame, voornamelijk op vocalen gebaseerde swing. Een beetje zoals ze eerder deed op het debuut ‘Quarantine’. Alsof er voorwaarden aan haar terugkeer gekoppeld waren. ‘Jij zal terug zingen’. Of misschien wilde zij gewoon terug naar de essentie van haar klanken na enkele jaren als een outsider op de dansvloer te bewegen. Toch blijft ze zoals steeds buiten de lijnen kleuren. Net dat maakt Laurel Halo zo leuk. Nauwelijks voorspelbaar en steeds weer net dat tikje. Detroit stroomt door haar bloed en daar kan geen enkel dagelijks Berlijns’ verblijf tegenop. Eigenzinnig en nauwelijks buigend voor de eenvoud van de hedendaagse apocalyps of hedonistische val. De ritmes zijn nauwelijks vatbaar, de stem dwarrelt langsheen rakelings opdoemende melodieën en vangen soms een melodieuze toon. Alles onder een dikke laag stof, op oude audiotapes. Wollig en warm. ‘Jelly’ klinkt als een wobbelende oude en fout bewaarde jazzplaat. Alles op ‘Dust’ lijkt uit een ver verleden te zijn opgedoken. Alle klanken klinken heerlijk ouderwets. Ritmes worden geplukt van bossa nova-partituren en doorleefde blues-platen. Een saxofoon her en der. Korte interludes. Laurel Halo sprint met ‘Dust’ een onbekende richting in. Een waarin ze experimenteert met samples en oude geluiden. Waarin ze een sfeer van decennia geleden wilt herontdekken, zonder echt te klinken als platen van weleer. ‘Dust’ moet je beluisteren en doorgronden. Een plaat die aandacht vergt. Je uitdaagt want je hebt te weinig minuten vrij. Kruip diep in ‘Syzgy’ of ‘Do U Ever Happen’. Bevrijd je van wat je dacht te kennen of te verwachten. Luister steeds opnieuw en opnieuw. Langzaam waait het stof van ‘Dust’.